“Mənə “müxalifət” deyilməsini qəbul eləmirəm” - MÜSAHİBƏ

11:01 14-11-2018 | icon 703 | Siyasət
“Mənə “müxalifət” deyilməsini qəbul eləmirəm” - MÜSAHİBƏ

 

Vəhdət Partiyasının sədri, millət vəkili Tahir Kərimlinin Versus.Az-a müsahibəsi

 

- Tahir bəy, istərdim ilk olaraq ölkədəki ictimai-siyasi durumu və onun ətrafında cərəyan edən prosesləri dəyərləndirəsiniz.

 

- Adətən böyük dövlətlərdə ölkənin xarici siyasəti daxili siyasətdən asılı olur. Bizim kimi dövlətlərin daxili siyasəti isə böyük dövlətlərin xarici siyasətindən asılı qalır. Məsələn, bu yaxınlarda ABŞ prezdentinin təhlüksizlik üzrə müşaviri Bolton Azərbaycana gəldi və ABŞ və Rusiyanın Qafqaza, İrana olan münasibəti ilə bağlı ölkəmiz qarşısında müəyyən tələblər qoydu. Hər bir böyük dövlət istəyir ki, bizim kimi dövlətlərin daxili siyasəti ondan asılı olsun. Yəni Azərbaycanın böyük ölkələrin bu siyasətini nəzərə almadan fəaliyyət göstərməsi çətindir. Ona görə də hesab edirəm ki, Azərbaycanın Ermənistan xaric bütün qonşu dövlətlərlə, böyük güclərlə normal balanslı siyasət aparması onun uğrudur. Bu, Azərbaycanın mövcudluğunun, sabitliyinin və inkişafının açarıdır.

 

Daxili siyasətlə bağlı onu demək istərdim ki, bu gün Azərbaycanda makroqurucluq siyasət demək olar ki, başa çatıb. Yəni Azərbaycanın 46 milyard dollar valyuta ehtiyatı və ona bir qədər yaxın daxili istehsalı var.  Bütün bunlar Azərbaycana gələcəkdə dvident verən sənayenin inkişafına bir təkandır. Azərbaycanın ən böyük problemi olan Dağlıq Qarabağ problemi hər cəhətdən bizə təsir edir və təsadüfi deyil ki, 2019-cu il üçün dövlət büdcəsində ən çox vəsait hərbi xərclərlə bağlı ayrılır. Belə olan halda Azərbaycanda qarşıda duran ən ciddi problemlər Prezidentin 9 istiqamət üzrə islahatlar proqramının yerinə yetirilməsidir. Bu paralel strukturların yaradılması, korrupsiyaya qarşı mübarizə, əmək haqqı, pensiya və sair sosial yardımlarn artımı, bütün bu məsələlərdə dünya səviyyələrinə çıxmaq lazımdır. Bilirsiniz ki, vaxtilə Azərbaycan manatının zəifləməsi, yəni neft qiymətlərinin dünyada aşağı salınması çox ciddi təsir elədi. Azərbaycan bundan çıxa bildi. İndi iqtisadiyyatını bərpa edir, neftdən asılığını azaltmağa çalışır. İndiyə kimi biz rayon mərkəzlərinə, şəhərlərə yollar çəkirdik, indi kəndlərə yollar çəkirik. Mənim istəyim budur ki, müstəqilliyimizin 27-ci illiynində bunun dadını hər kəs öz ailəsində, öz yaşayışında hiss eləsin.

 

- Bu gün sosial mediada, sosial sferada ən çox müzakirə olunan məsələ işsizlikdir. Yeni iş yerlərinin açılması ilə bağlı qanun və qərarlar olmamış deyil. O zaman problem qanunların icrası ilə bağlıdır, yoxsa iş yerlərinin olmamasında?

 

- Bu problemlərin həllinin bir neçə səbəbləri var. Birinci səbəb ondan ibarətdir ki, o vaxt Azərbaycan SSRİ-nin tərkibində olanda planlı təsərrüfat var idi. Azərbaycan iqtisadiyyatı bu planlı təsərrüfata uyğun olaraq qurulmşdu. SSRİ-nn neft mancanaqlarının 70 faizindən çoxunu Azərbaycan verirdi. 5-10 min nəfərin işlədiyi zavodlar var idi. Yəni bu struktrlar dağıldı və kütləvi işsizlik əmələ gəldi. Yeni müəssisələr qurulmadı. Hələ də bundan çıxa bilməmişik.

 

İkinci səbəb ondan ibarətdir ki, hər il əmək bazarına 100 min insan daxil olur. Bu da o deməkdir ki, hər il əlavə olaraq 100 min iş yeri açılmalıdır. Bundan başqa bizə sovet dövründən və sonradan yaranan çətinliklər miras qalıb. Yəni postsovet dövləti olaraq biz hələ də yüksək intellektli iqtisadiyyat qura bilmirik. Hələ də aqrar sektordan asılıyıq. Azərbaycan kimi dövlət öz neftinə, qazına görə müəyyən qədər inkişaf edir, gücü çatan qədər turizmi, kənd təsərrüfatını, digər sahələri inkişaf etdiri ki, iflas potensalı yaxşılaşsın. Amma keçmişdən qalan miras, xüsusən də planlı təsərrüfatın təsiri və aqrar institutlar hələ də bizə imkan vermir ki, arzuladığımız səviyyəyə çataq. Əgər siyasi sahədə Avropa dəyərlərinə çatmaq istəyiriksə, iqtisadi sahədə qurulan güclü bazaları işləyərək sahibkarlığa vermək lazımdır ki, korrupsiya sol görüşlər olmadan inkişaf eləsin. Azərbaycan xalqı çox qabiliyyətli xalqdır, onun öz bazar iqtisadiyyatını qurub çox güclü inkişaf elətdirmək potensiaı var.

 

“Axı hələ bilmirik ki, biz hansı cizgini keçsək həmin mandatdan məhrum olacağıq”

 

- Bu günlər Milli Məclisdə deputatların səlahiyyətləri, etik davranış qaydaları müzakirə olundu. Bu qanunun müzakirəsi çox deputatları narazı saldı. Burdakı boşluqlar nədir?

 

- Əvvəla onu deyim ki, noyabr ortalarından artıq 2019-cu ilin büdcə müzakirələrinə başlaycağıq. Çox ciddi bir məslədir. Bir çox məsələlər həll olunmaqla yanaşı Milli Məclisin daxili nizamnaməsi üzərində iş gedir. Birinci oxunuşda qəbul olunub. Mən Komitə iclaslarında bu barədə fikrimi bildirmişəm. Bilirsinizmi, burda çox ciddi çətinliklərlə üzləşirik. Mən bu qanunun əleyhinə səs verdiyimi gizləmirəm. Çünki deputat öz hüququnu müdafiə edə bilmirsə, seçicilərin hüququnu heç müdafiə edə bilməz. Biz qanuna elə bir müddüəlar daxil eləməməliyik ki, bizim kanstitusyon hüquqlarımızı məhdudlaşdırsın. Məsələn, Konstitusiyanın 91-ci maddəsi açıqca göstərir ki, deputat deputat fəaliyyətinə, çıxışlarına, davranışa, səsverməyə görə hər hansı məsuliyyətə cəlb oluna bilməz. Eyni zamanda da qanuna yeni normalar daxil edirik ki, etik davranışa, səsvermədə iştirak eləməsə deputat mandatından məhrum edilə bilər. İndi deyək ki, Referendum qəbul olunub, Konstitusiayada bu cür dəyişliklər edilib, olsun. Amma deputatın müdafiə funksiyası olmalıdır ki, heç olmasa plenar iclasda onun müzakirəsini tələb edə bilək. Bütün hallarda deputatın fəaliyyəti ilə bağlı hər hansı cəza, töhmət, xəbərdarlıq almaq və başqa məsələlərdə intizam kamissiyasının qərarı vardısa, plenar iclasda müzakirə olunurdusa indi bu yoxdur. İndi sadəcə olaraq parlament sədri intizam komissiyasının rəyini göndərir MSK-ya, o da mexniki qərar verir və deputat mandatdan məhrum edilir. Təsəvvür edin ki, 9 nəfər komissiya üzvündən 5 nəfərin səsverməsi ilə deputat mandatından məhrum edilə bilər. Sovet dövründə deputatı onu seçən insanlar geri çağıra bilərdi. Bilirdin ki, seçicilər fəaliyytindən narazı olduqları üçün səni geri çağırırlar. Heç olmasa müəyyən ədalət prinipi gözlənirdi. Amma indi 40 min seçicinin seçdiyi deputatın taleyini 5 nəfər həll edir və onun da özünü müdafiə hüququ olmursa, bu çox çətindir. Ona görə də bizim məqsədimiz ondan ibarətdir ki, heç olmasa deputat plenar iclasda özünü müdafiə edə bilsin. Bəlkə o etikanı kobud şəkildə pozmayıb və yaxud da hansısa təxribata cəlb olunub. Ona görə də açıq bildirirəm ki, Kanstitusiyaya dəyişikliklər bizim konstitusion hüququmuzu qorumağa həsr olunmalıdır.

 

- Deputatın etik davranışı pozması nə ilə xarakterizə olunur, deputat nə edərsə bu, etik davranışın pozuntusu kimi qəbul oluna bilər?

 

- Əvvəla onu deyim ki, dünyanın heç bir ölkəsində etik davranış qaydalarına görə deputatlıqdan məhrumetmə yoxdur. Biz hər gün başqa parlamentlərdə dava-dalaşa da rast gəlirik. Dediyim kimi, bizim Konstitusiyamızda da var ki, deputat fəaliyyətinə görə məsuliyyət daşımır. Azərbaycanda bir çox strukturlarda bir sıra etika qanun kodeksləri var ki, onların heç birində etikaya, davranışa görə kimsə vəzifəsindən azad olunmur. Bəs nə üçün deputat etik davranışı pozduğuna görə mandatdan məhrum edilməlidir? Xüsusən də dediyiniz məsələ - hansı etik davranış, hansı hərəkət kobudluq dərəcəsi sayılır. Ən azı deputat bilməlidir ki, o hansı qaydanı pozsa mandatdan məhrum edilə bilər. Axı hələ bilmirik ki, biz hansı cizgini keçsək həmin mandatdan məhrum olacağıq.

 

- Bu, deputatın söz hüququnun məhdudlaşmasına apara bilərmi?

 

- Deputat bilsə ki, onun hər hansı bir çıxışı etik davranış qaydasının pozulması kimi dəyərləndiriləcək, əlbətdə ki, çəkinəcək. Bu da deputat fəaliyyətinə xələl gətirir və hesab etmirəm ki, bu, Azərbaycanın xeyrinədir.

 

“Mənə “müxalifət” deyilməsini qəbul eləmirəm”

 

- Tahir bəy, sizin kimi bir neçə partiyalar var ki, bu gün parlamentdə təmsil olunublar. Müxaliflərin parlamentdən kənarda qalan partiyalarla əməkdaşlığı necə qurulur?

 

- Bu Azərbaycanın böyük problemidir. Mən açıqca bildirirəm ki, hətta iqtidar, müxalifət cəbhəsindən mənə “müxalifət” deyəndə bunu qəbul eləmirəm. Çünki mən riyakar olmaq istəmirəm. Mən parlamentdə təmsil olunmuşam, partiyam mərkəzçi mövqedə dayanır. Bu nə deməkdir: biz əvvəllər müxalifətin yaxşısını deyirdik, pisini demirdik, iqtidarın yaxşısını demirdik, pisini deyirdik. İndi biz istəyirik ki, müxalifətin, iqtidarın yaxşısını da deyək, pisini də. Bu hardasa mərkəzçi mövqedir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin sabitlik, inkişafla bağlı strateji xəttini müdafiə edirəmsə, mənin özümü müxalifət saymağım düzgün olmaz. Yəni Vəhdət Partiyası bir sıra məsələlərdə hər iki cəbhə ilə ortaq dəyərləri bölüşür. Ona görə biz yaxşı məsələlərdə iqtidar-müxalifət birliyinin alınmasında maraqlıyıq. Dediyiniz kimi, həm parlamentin içindəki partiyaların, həm də parlamentdə təmsil olunmayan müxalifət partiyalarının. Əvvəla arzum odur ki, Azərbaycan üçün xeyir verən partiyalar, şəxslər, vətəndaşlar deputatlığa layiq olan adamlar Milli Məclisdə təmsil olunsunlar. Və hətta onların arasında əməkdaşlıq olsun. Bizim ümummili Dağlıq Qarabağ problemimiz var. Azərbaycanın inkişaf proqramı ilə bağlı antaqanist münasibət olmamalıdır. Bizim həmkarlar fraksiyaların yaradılması ilə bağlı çıxışlar edib və belə hesab olunur ki, 25 nəfər yox, 10 nəfər də fraksiyanın yaranmasına bəs edər.  Əgər fraksiyalar yaradılsa, o zaman biz Avropa strukturlarında, beynəlxalq təşkilatlarda olan fraksiyaların işində iştirak edə bilərik.

 

- Fraksiya kimlərdən təşkil oluna bilər?

 

- Yeni Azərbaycan Partiyasında olmayan partiyaların fraksiyası yarana bilər. Necə gürcülər, ermənilər Avropa parlamentində müəyyən bölmələrdə təmsil olunurlarsa, Azərbaycan da təmsil oluna bilər. Eyni zamanda fraksiyanın parlamentdə müəyyən üstünlükləri var: qanunların qəbulu ilə bağlı bir nəfər çıxış edib hamının fikrini bildirə bilər, birlik yaranar. Bir sözlə, birinci arzum odur ki, proporsional seçki yenidən tətbiq olunsun, ikinci də biz iqtidarlı-müxalifətli birləşə bilək. Ancaq hər iki tərəfdə bunu istəməyənlər varsa da, istəyənlər də var. Amma bunlar bir-birindən çəkinirlər, bir-birindən qorxurlar. Xalqın xeyrinə olan hər bir fikir, təklif kimin deməsindən asılı olmayaraq qəbul olunmalı, dəstəklənməlidir. Ona görə də düşünürəm ki, biz ortaq məsələlərdə əməkdaşlıq edə bilərik.

 

- Belə bir istək sezilirmi?

 

- İndi müxalifət bir-birini qırmaqla məşğuldur. İqtidara gəlmək şansları itib. Özlərini hər hansı bir ideologiya ətrafında birləşdirə bilmirlər. Ona görə də digər müxalifət partiyalarını zəiflədirlər ki, özləri böyük görünsünlər. Nəticədə hamısı gözdən düşür. Belə bir vəziyyət var. Bu faciədir. Neçə illərdir ki, birlikdən danışırlar, alınmır ki, alınmır. Bəzən səmimi düşmənlərə çevrilirlər. Dediyim kimi, bəlkə də Azərbaycanın faciəsi budur. Gördünüz də adicə Qarabağ mitinqi oldu, bir qism müxalifət iştirak elədi, bir qismi iştirak etmədi. Hətta Qarabağ məsələsində belə müxalifət ortaq mövqeyə gələ bilmirsə, bu iqtidarla necə bir araya gələcək.

 

- Bu birliyin yaranması iqtidar-müxalifət dialoqundan sonra baş tuta bilər, necə hesab edirsiniz?

 

- Əvvəllər bu dialoqlar olurdu, səmərəli idi. Amma bu dialoqlar da gözdən salındı. Müxalifətin bir hissəsi hakimiyyətlə dialoqa gedənləri xain elan elədi. Bunlar belədir də. Yada salaq, məsələn Xalq Cəbhəsi Partiyası parlamentdə təmsil olunanda Müsavat onları xəynətdə günühlandırdı, sonra Müasavat təmsil olunanda bu dəfə Xalq Cəbhəsi onları xəyantdə ittihamladı. Yəni bunlar hamısı bir-birində xəyanət axtarır. Bunların birliyi nə olacaq. Bu dialoq iqtidarla müxalifətdən əvvəl hələ onların öz arasında olmalıdır. Müxalifət birləşməlidir. Çoxpartiyalı sistemdir və təkpartiyalılıq olmamalıdır. Çoxpartiyalılığı təmin eləmək üçün güclü partiyalar olmalıdır. Xırda partiyalar seçkidə məntəqələrin hamısına nəzarət edə bilməzlər. Güclü partiyalar və bunların birliyi lazımdır ki, heç olmasa seçkilərin keçirilməsinə yardımçı olsunlar.

 

- Tahir bəy, müxalifətdən danışdız. Deyək ki, belə ittihamlardan sizə qarşı da səslənir. Son olaraq Qurban Məmmədovun vəkil kimi yox, ittihamçı kimi müxalifləri “məhkəməyə” çəkmə seriyasında siz də var idiniz. Nə baş verir?

 

- Qurban Məmmədovun mənə qarşı ittiham çıxışları üç gün davam elədi. Üçüncü gün Qurban Məmmədov üzürxahlıq elədi, baxmayaraq ki, həmin vaxt 100-lərlə adam mənə qarşı təhqiramiz çıxışlar elədilər. Bilirsiz, onun verlişində konteksdən çıxarılmış kadrları göstərirdilər və təbii ki, onun mahiyyətini bilməyən insanlar vəziyyəti düzgün dəyərləndirə bilmirdi. Məni İlham Əliyevə, Mehriban xanıma yaltaqlanmaqda günahlandırdılar. Prezidentin oğlu əsgər gedib və mən bunu yüksk qiymətləndirmişəm. Orda da bildirmişəm ki, vətən təkcə kasıbların deyil. Nazirlər, varlılar öz övladlarını əsgərliyə göndərməmək üçün gizləyilər. Prezident bir nümunə verdi və bəlkə bundan sonara digərləri də öz övladarını hərbdən saxlamazlar. Və yaxud demişəm ki, Qarabağ işğaldan azad olunsun, təki Xankəndinin üzərindən Azərbaycan bayrağını taxan olsun, bu istəyir fəhlənin, istəyir prezidentin oğlu olsun. Bizim üçün bunun fərqi yoxdur, təki qəhrəmanlarımız bayrağımızı azad olunan torpaqlarımıza sancsınlar. Bu çıxışıma düşmən münasibət məni çox ağrıtdı. 30 illik videoçıxışların hamısını hazırlayıb, təhlil edib, hardasa nöqsan axtarmaq təəssüf yaratdı. Amma onunla sakitləşdim ki, Qurban Məmmədov axırda sülh müqaviləsi bağladı. Bu təkcə mənə qarşı deyil, Qurban Məmədov-Cəmil Həsənli qarşıdurması, yaxud Arif Hacılı ilə İqbal bəyin arasında gedən mübahisədə, neçə il bundan əvvəl 4 milyon pulun yeyilməsini araşdırdılar. Bir-birlərini kəskin ittihamlar onlara nə verəcək. Bundan sonra hansı xalq, hansı elektorat Arif bəyin, yaxud İqbal bəyin arxasınca gedəcək. İnsanlar çaşqın duruma salınır.  Bəlkə də bu proses klassik bir deyimin üzərində gedir: Deyir, birləşməzdən əvvəl gərək çəkişəsən. Bəlkə bunlar doğurdan da silkələnib özlərinin mövqeyini, hansı cəbhədə olduqlarını müəyən eləməlidirlər. Amma ideoloji bir baxış da yoxdur axı. Burda millətçilərlə dinçilər asanlıqla qrup şəklində birləşirlər, özü də ideologiayaya görə deyil, hansısa başqa bir əlamətə görə. Bəzən görürsən ki, bu birliklər regional əlamət daşıyır. Belə olmaz axı, bu, Azərbaycan xalqının ümumi səviyyəsini çox aşağı salır. Biz necə 21-ci əsrin insanlarıyıq, necə biz xalq hərəkatında iştirak etdik?! 1989-da Azərbaycan xalqı dünyanın bir nömrəli mübariz xalqı olub. Bu xalqın övladları olduğmuz halda necə olur ki, ideoloji baxışlarımızı bir kənara qoyub marginal və hansısa bir mənafe ətrafında bir-birimizi ittiham edir, zəiflədirik. Bu çox böyük xəstəlikdir.

 

“Sanki bu prosesdə hamı aradan çıxır”

 

- Ola bilərmi ki, indi elə həmin o çəkişmə vaxtıdır və bərkişmək üçün ümid edirsinizmi?

 

- Bilirsinizmi, zamanın dəyirmanı öz işindədir və üyüdür. Ələk işləyir, səpələyir. Yağı yağ olur, ayranı ayran olur. Amma məsələ burasındadır ki, sanki ələkdə heçkim qalmır, hamı aradan çıxır. Məni qorxudan budur ki, xalq, istər partiya, istər lider kimi nümunə gətirə bilmir. Məsələn, İlqar Məmmədovu prezidentliyə namizəd, intellektli bir şəxs kimi qeyd edirdilər. O, növbədənkənar parlament seçkilərinin olacağını irəli sürdü, halbu ki, mən bunu görmürəm. Məsələ bundadır ki, AXCP bunu süngü ilə qarşıladı, Əli Kərimli və digərləri. Yəni onu tərifləyənlərin 70-80 faizi artıq başladı onu söyməyə. Məsələni də belə qoyurlar ki, indi demokratik seçkinin keçirilməsi mümkün deyil, sən niyə parlamentə hazırlaşırsan. Mən dediyim odur ki, hamı sıradan çıxır. Bəs kim nümunə olsun, kim irəli getsin. Müxalifət bilməlidir ki, güclü strukturu olmadan, kütləviliyi qəbul eləmədən, güclü təşkil olunmadan hakimiyyətə gəlmək mümükün deyil, bu aksiomdır.

 

- Nəsir Ağayev Versus.Az-a müsahibəsində belə bir fikir işlətdi ki, siyasilər hakimiyyətə gəlməyi düşünməməlidirlər. Bu, dövlətə xəyanət olar. Doğurdanmı indi hakimiyyətə gəlmə məsələsi arxa plana çəkilməlidir?

 

- Bilirsiniz, siyasi hakimiyyətə gələ bilməmək başqa bir şeydir. Amma siyasi partiyalar hakimiyyətə gəlmək üçün yaranır. Əgər siyasi partiya hakimiyyətə gəlmək istəmirsə o partiyanı nəyə görə yaradır? Bütün partiyaların məramında yazılır ki, öz proqramlarını yerinə yetirmək üçün hakimiyyətə gəlməlidirlər. Ona görə də hesab edirəm ki, tək-tək hakimiyətə gələ bilmirsənsə, birləşib hakimiyyətə gəlmək lazımdır. Yaxud hakimiyyətə gələ bilmirsənsə, heç olmasa hakimiyyətdə təmsil olunmalısan. Bloklarda, birliklərdə birləşib, heç olmasa parlamentdə təmsil olunmalısan.

 

- Müxalifət partiyalarının mübarizələrinin əsas qayəsi nədir?

 

- İndi itidarı ciddi tənqid, bəzi hallarda təhqir var. Qəbul etməmək, antaqanist münasibət ifrat dərəcədədir. Ancaq heç bir müxalifət lideri demir ki, mən prezident olub Azərbaycanda sabitlik və inkişafı yarada bilərəm. Çünki ortada heç birinin proqramı yoxdur. Çünki bilirlər ki, hakimiyyətə gələ bilməzlər. Fikir verin, elə bir lider, elə bir partiya yoxdur deyə ki, mən hakimiyyəti götürə bilərərm, idarə edə bilərəm, sabitliyi təmin edə bilərəm. Ona görə bunlar hakimiyyət uğrunda mübarizə aparmırlar. Bunlar başqa müxalifləri zəiflədib “ana müxalifət”, müxalifətin ən güclü lideri olmaq uğrunda mübarizə aparırlar.

 

- Tahir bəy, oktyabr ayında gündəmə gələn məsələlərdən biri kimi 18 oktyabr müstəillik gününün qeyri-iş günü, istirahət günü elan olunmaması ilə bağlı hökumətə qarşı iradlar səsləndi.

 

- 18 oktyabr 2006-ci ilə qədər dövlət bayramı kimi qeyri-iş günü kimi qeyd olunub. Sonra məsələ belə qoyulub ki, bir sıra dövlətlərdə müstəqillik 91-dən başlayıb. Amma bizdə respublika günü-28 mayda qeyd olunub və iki müstəqillik günü olmasın deyə, bunu qeyri-iş günü kimi qeyd ediblər. Bunu məntiqlə dəyişiblər. Amma mən onun tərəfdarıyam ki, qeyd olunsun. Çünki bz müstəqillik aktını qəbul eləməsəydik, heç 100 il bundan əvvəlki Cümhuriyyət ilimiz də qeyd olunmazdı. Əsas məsələ budur ki, bizim xalqımız ağır mübarizə ilə SSRi-nin dağılmasında, müstəqilliyin qurulmasında böyük əziyyət çəkib. Şəhidlər vermişik, ən azı 20 yanvarı xatırlatmaq kifayətdir. O vaxt biz deputatlar aclıq aksiyası keçirdik...

Hesab edirəm ki, bu böyük bayramdır. Böyük dövlətlər bu günlə bağlı bizi təbrik edirlər. Ona görə də bunun qeyri-iş günü olması yaxşı olardı. Amma xaricdən, daxildən Leyla Yunus və digərilərinin “heç kim müstəqillik gününü qeyd eləmədi, müstəqilliyi satıb özlərinə şərait qurdular” kimi ittihamlarla bizi hədəfə almaq yanlışdır. Şəxsən mən Parlamentdə sədrdən söz alaraq 18 oktyabrla bağlı xüsusi bəyanatla çıxış eləmişəm. Televiziyada bir neçə dəqiqəlik, canlı çıxışım olub. Bu məsələ MM-də qaldırılıb və ümid edirəm ki, yenidən olacaq. Bir neçə deputatla vahid fikirdəyik ki, 18 oktyabr qeyri-iş günü olsun.

 

- Problemlərin içində bir gərginliyin olduğu qeyd olunur. Bütün umu-küsülüyü bir kənara qoyub bir araya gəlinmə mümkündürmü?

 

- Hər kəs qorxur ki, qarşı tərəf onu dinləməz, dəvətini qəbul etməz, pis vəziyyətdə qalar. Münasibətlər o dərəcədə dərinləşib. Hər kəs bundan çəkinir. Amma əlbəttə bu zəruridir. Ona görə ki, bu gərginlik dünyada da var. Dünyanı idarə edən iki nüvə dövləti - Amerika və Rusiyanın münasibətləri çox gərgindir. Amerika İranı hədələyir, Yaxın Şərq qaynayır, Ermənistan, Gürcüstan və digər dövlətlərdə müəyyən proseslər gedir. Burda gərək heç vaxt kələfin ucunu itirməyəsən. Gərək vətənimizin, Azərbaycanın gələcəyin düşünək, güzəşt gedək.

 

Bir misal çəkim, 20 ildən yuxarı müxalifət məni nahaqdan söyüb ki, Tahir Kərimli Ayaz Mütəllibovun adamlarını vəzifəyə qəbul edib, cəbhəni işləməyə qoymamışam. Amma mən heç vaxt onların cavabını vermədim. İstədim ki, ziddiyyətlər yaranmasın, müxalifət bir olsun. Üstümə nöqsanlar atsalar da, mən cavab vermirdim. Çox narazıydım müxalifətin ayrı-ayrı qollarının fəaliyyətindən. Axıra kimi bir ola bilmirdim onlarla. Ona görə də deyirdilər ki, Tahir Kərimli müxalifətə də müxalifdir, iqtidara da müxalifdir.

 

- İndiki məqamından razısınızmı?

 

- Axı mən çox şeylər itirmişəm. Hələ Milli Azadlıq Hərəkatına qoşulanda hamı məni qınağa çəkdi ki, sənin kimi vəzifəli adam, gedib çayxana uşaqlarına qoşulmusan. Bu nədi evində uşaq-muşağı yığmısan, bu nə hərəkatdı, filan. Xüsusən də hərəkatda mənə qarşı birləşənlər öz yerlilərim oldu. Dedilər, sən bilmirsən, bunlar Ayaz Mütəllibovu yıxıb kimi hakimiyyətə gətirmək istəyilər? Hamısı mənimlə düşmən oldu. Bu da ikinci dalğa idi ki, məni vururdu. Hakimiyyət əldən gedəndə mübarizə aparırdım ki, hakimiyyət əldən getməsin. Bu dəfə xalq hərəkatının rəhbərliyinin üzvlərini ittiham etdim. Onda da xalq hərəkatının böyük bir qismi mənə düşmən oldu. Dedilər necə yəni bu bizim, bəyin düşməndir, onu belə ittiham edir. İndi də elə vəziyyət yarandı ki, nə müxalifət, nə də mübarizə aparan xalq var. Əlacımız kəsildi, sonra da fikirləşdik ki, mərkəzçi mövqe tutaq, barışıq olsun, sülh olsun. Fikirləşdim ki, bəlkə biz doğrudan da pis adamıq. Nəyə görə iqtidarın yalnız pisini axtarırıq, yaxşı işləri də var axı bunun. Sabitlik var, inkişaf var. Ədəbiyyata baxın, bütün yazıçılar, şairlər, filosoflar ən güclü arxitektura, memarlıq abidələri, böyük layihələr güclü rəhbərin dövründə yaranıb. Dediyimiz durğunluq dövründə heç nə yaranmayıb. Ona görə də müsbəti də görmək lazımdır. İndi bu dəfə də həmin dalğa bir qədər də üstümə gəldi. Yəni əslində mən itirə-itirə gəlmişəm. Amma yeri gəlsə, mən şəxsiyyətimi qurban verməliydim. Ən azı partiyanı, partiyadaşlarımı qoruyub saxlamaq üçün. Mən gedib təkbaşına başımı saxlaya bilərəm. Amma bizə ehtiyacı olan çoxlu sayda insanlar var axı...

 

Tahirə Qafarlı
Versus.Az

Xəbər lenti

InvestAZ

Ən çox oxunan xəbərlər

“Azərbaycanın beynəlxalq aləmdə dostlarının sayı artmaqda davam edir”

Qardaş ölkə və strateji tərəfdaş

Xarici kəşfiyyat orqanlarının şəbəkələri AKTİVLƏŞİB

“Azərbaycana qarşı qərəzli mövqeləri ilə Ermənistanı şirnikləndirmək istəyirlər”

“Makronda beynəlxalq hüququ dəstəkləyən siyasi şüur yetərli deyil”

“Müqavilənin vaxtı bitib” adı altında işdən azad olunanlar...

"Həmən 80 manat cərimələmək doğru yanaşma deyil"

"Laçınsız günlər" xatirə gündəlikdən - 1988-ci ilin noyabr ayı

Prezidentin XI Qlobal Bakı Forumunu əhəmiyyətli edən çıxışı

MMP Parlament partiyası ola bilər

MDU və AHBVÜ-nün təşkilatçılığı ilə 5-ci beynəlxalq elmi konfrans keçiriləcək

“Koroğlu”dakı Nəqliyyat Mübadilə Mərkəzi söküləcək?

Rusiya Fransanı ciddi qəbul etmir?

Ramazan ayının dördüncü gününün imsak, iftar və namaz vaxtları

Bu qadınlar pensiyaya daha tez çıxa biləcəklər