QƏZAN MÜBARƏK 

İqbal Ağazadə: “Son minillikdə Azərbaycan siyasətində heç kimi birinci olaraq qəbul etmirəm”

Qarabağ mövzusu düz 30 ildir ki, dəmə qoyulub - həlimini də Xorenlər içə-içə böyüməkdə və allı-güllü söyüşlərlə bizi söyməkdədirlər. Qarabağ mövzusu bizi adam etdikcə, mövzunun özü deyəsən artıq yadımızdan çıxmaqdadır. Qarabağ mövzusunu əldə tutalğac edib başa keçirilən “as jurnalistlər”, “əsil siyasət adamları” ötən zaman faktoruna sanki diqqət kəsilmədən konservləşdirilmiş “dəlillər”lə problemlərimizin unutdurulması amacını cəmiyyətimizə gilə-gilə, gülə-gülə sırımaqdadılar. Unutqanlıq yaşam tərzimizə çevrilib.

“Qaçqınkom”umuz “erməni xalqı bizim düşmənimiz deyil”, səfirimiz isə “uşaqlarımızı erməniyə nifrət ruhunda böyütməməliyik” deyirdi. Gözünü vəzifə hərisliyi tutanlarımız da əsl həqiqətlərin para hesabına zorlanmasına göz yummaqda, müxalifətdə təmsil olunanlarımızın tam əksəriyyəti də paralı babalara leylək sədaqəti nümayiş etdirməkdədirlər... Və beləcə günün birində   beynəlxalq güclər təpiyi boğazımıza dirəyib “barış bu reallıqla” deyəcək, dədə-baba yurdlarımızın erməniyə verilməsində bizim dözümümüzdən bir predmet kimi istifadə edəcəklər...

Bu günümüzə gələn yolda belə gerçəklərin zaman etibarilə yaddaşlardan silinməməsi üçün versus.az saytı olaraq, siyasət meydanının bütün “əsgərlər”ini Sözün Cəng Meydanına dəvət etməyi özümüzə borc bildik. Və beləcə hər kəsin Söz Haqqını, hər kəsin Cavab Haqqını istəkli oxucularımıza təqdim edirik.

Növbəti Döyüşçümüz 1993-cü ildə təsis edilən, elə həmin ildə də Ədliyyə Nazirliyində qeydiyyatdan keçən Azərbaycan Ümid Partiyasının sədri, keçmiş millət vəkili, Qarabağ Qazisi İQBAL AĞAZADƏdir. Qəzan mübarək, İqbal bəy!

“Azərbaycan insanının düşünməli olduğu bir məsələ var...”

- İqbal bəy, siyasi fəaliyyətiniz dövründə səsləndirdiyiniz fikirlərin altından bu gün də imza ata bilərsinizmi?

- Siyasi fəaliyyətim dönəmində nə demişəm, nə etmişəm, hansı mövqedə dayanıb hansı mövqeni təqdim etmişəm, hansı yolda olmuşamsa, bütün bunların altından bu gün də imzamı atıram...

- Cəmiyyəti maraqlandıran suallardan biri odur ki, əgər İqbal Ağazadə iddia etdiyi kimi ötən zamanlarda düz deyibsə, bəs onda niyə heç nə dəyişməyib, niyə Azərbaycan-Ermənistan münaqişəsi həll olmayıb, niyə torpaqlarımız hələ də işğal altındadır? Nədən münasibətlər sistemi bu qədər gərgindir?

- Bilirsiniz, sadalamaq üçün belə nədənlər kifayət qədərdir. Yadıma 11 il bundan öncəki çıxışım düşdü. 2008-ci ilin prezident seçkisi zamanı xalqa ilk müraciətim bu cür olmuşdu: “Bu gün sizə belə bir müraciət edirəm. Əgər bu hakimiyyət dəyişməyəcəksə, əgər bu hakimiyyət görəvdən getməyəcəksə, siz də mənə səs verib bunları yola salmayacaqsınızsa, 5 ildən sonra vəziyyətiniz bundan da ağır olacaq”. Bunu sizə deyirəm, dəyişmək təkcə mənim gücümdə deyil. Bu güləş deyil ki, təkbaşına tatami üzərinə çıxıb deyim ki, mən səni yıxacağam. Bu, seçicinin verdiyi səslə həll olunası məsələdir. Çox təəssüf ki, 2008-ci ildə seçici bu məsələnin üstündən sakitcə keçdi. 2013-cü ildə prezident seçkisinə təkrar qatılanda yenə də belə müraciət etdim: “Mən 2008-ci ildə sizə demişdim ki, dəyişməsəniz, 5 ildən sonra vəziyyətiniz bundan da ağır olacaq”. Siyasətin xammalı insandır. Mən anlayıram ki, demokratik vərdişlər yoxdur, ortada nəticəsizlik sindromu var. Qəbul edirəm ki, hakimiyyət uzun müddətdir çalışır ki, seçici prosesin içində olmasın. Qruplar olsun, müxalifət olsun, iqtidar olsun. Amma bütün bunlarla yanaşı Azərbaycan insanının düşünməli olduğu bir məsələ var: nə vaxta qədər proses bu şəkildə davam edəcək?!

- Siyasətçilərin missiyası nədir?

- Siyasətçilərin missiyası insanları inandırmaqdır. İnandırmaq üçün normal mühit olmalıdır. Əgər bir tərəfdə saysız-hesabsız telekanallar durmadan yalanları bu cəmiyyətə sırıyırsa, seçiciyə fərqli sözlər deyilirsə, müxalifətin görüşmək imkanları məhdudlaşdırılırsa, bütün bunların fonunda xalqı inandırmaq da asan məsələ deyil. Ona görə də müxalifəti bu məsələdə birmənalı qınamaq düzgün deyil...

“Xalqı inandırma prosesində müxalifətin bəlli bir kəsiminin də ciddi yanlışları var”

- Hesab edirsiniz ki, bütün bunlar Azərbaycan iqtidarının xidmətlərinin məntiqi nəticəsidir?

- Təbii ki, iqtidarla yanaşı bu prosesdə müxalifətin bəlli bir kəsimi də dəyişmək üçün optimal yolları və mövqeləri uyğunlaşdıra bilməyib...

- Elə isə bəs bu müxalifət nəyə çalışıb, uyğunlaşdırmaq istədiyi nə olub?

- Müxalifətin böyük əksəriyyəti həmişə seçkidən əvvəl öz yerini və rolunu müəyyənləşdirmək baxımından ayrı-ayrı partiyalardan, ictimai-siyasi cəhətdən aktiv insanlardan öz yerlərini müəyyənləşdirmək üçün təminat axtarışına çıxıblar. Çünki demokratik seçkinin özündən də çəkinməyə başlayıblar. Qabiliyyətlərinə, düşüncələrinə görə fikirləşiblər ki, o seçkiyə statusumu bəlli etmədən getsəm, məğlub duruma düşə bilərəm. Bu baxımdan deyilən prosesdə çox təəssüf ki, müxalifətin bəlli bir kəsiminin də çox ciddi yanlışları var. Hər bir insanın sağlıq problemlərini həkimlər müalicə etdiyi kimi cəmiyyətin də problemlərini siyasətçilər müalicə edirlər. Müalicənin effektiv cəhəti ondadır ki, bəzən komaya düşmüş insanın əsəb sistemindən bəlli bir nöqtəni sıxırlar və deyirlər ki, reaksiya verir. Reaksiya verirsə, deməli tədaviyə də cavab verəcək. Şükürlər olsun ki, hələlik Azərbaycan cəmiyyəti proseslərə reaksiya verə bilir.

“Cəmiyyətimiz yarımkoma vəziyyətindədir”

- İqbal bəy, sadaladıqlarınızın fonunda bu gün Azərbaycanın sabahına ümidli olanlar çoxdur, yoxsa ümidsizlər?

- Ümidli olanlar daha çoxdur.

- Siz müalicənin effektiv cəhətindən danışdınız. O effektiv cəhətlərdən biri və bəlkə də birincisi xəstədə inam hissinin olmasıdır. Siyasətçilərimiz siz deyən kimi koma vəziyyətində olan cəmiyyətimizdə inam hissini formalaşdıra biliblərmi?

- Aparmaq istədiyiniz paralellərdə bir az uğursuzluq oldu. Biz sağlam və xəstə münasibətləri, yaxud xəstənin halı münasibətlərini düzgün təhlil etməliyik. Bizim cəmiyyətimiz hələ yarıyuxulu, bir az komaya düşmüş insanın vəziyyətini xatırladır. O inam dediyiniz məsələni əldə etmək, qazanmaq üçün adam ən azından normal bir vəziyyətə yaxın olmalıdır. Biz əvvəlcə o insanı yeriyən, danışan hala gətirməliyik, ondan sonra lazımi tədavilərdən istifadə edilməklə o inam da bərpa ediləcək. Biz hələlik onunla məşğuluq. Çünki uzun illərdir ki, aparılan siyasət cəmiyyəti o yerə gətirib çıxarıb. İndi-indi hiss olunur ki, bayaq dediyim kimi hansısa bir nöqtəni sıxanda cəmiyyət reaksiya verir. Və bu, heç bir halda cəmiyyətin günahı deyil. Bunu ancaq və ancaq iqtidarlar yaradırlar. Necə ki, Azərbaycan iqtidarı cəmiyyəti bu vəziyyətə gətirib salıbsa, Azərbaycan müxalifəti də bu məsələlərdə - bəziləri bilərəkdən, bəziləri isə bilməyərəkdən - iqtidarın siyasətinə kömək etmiş olub.

- Necə bilirsiniz, o dediyiniz koma vəziyyətində olan cəmiyyətin ümidləri dadına yetəcək qılıncdan asılıb, yoxsa ümid bəslənilən qılınclar o ümidləri çoxdan doğrayıb?

- (Ah çəkərək bir az fikirləşir...) "Həkim"in qabiliyyətindən və bacarığından asılı olaraq o adam xəstəliyi adladacaq.

"Adı "gizlin"dirsə, onu sizinlə bölüşəsi deyiləm"

- Siz nə vaxtdan Ümidə sığındınız?

- Mən 2002-ci ildən partiyanın sədriyəm. İqbal Ağazadə ümidə sığınmayıb, ümid onun içində olub... Amma partiya özü 1993-cü ildə yaranıb. Ümid isə mənim içimdə olduğundan mən hər zaman Ümidlə özümü tapmışam...

- Özünüzdən belə uzaqlaşmışdınız ki?

- Bizi hər zaman özümüzdən uzaqlaşdırmağa çalışıblar. Biz həyatda çox şeylər görmüşük. Mən torpaq itirmişəm, qaçqınlıq görmüşəm, cəbhəni görmüşəm, savaş görmüşəm, müharibə görmüşəm. Hətta o zamanlarda da bizim içimizdə ümid ölməyib. İçimdə olan ən böyük Ümid isə 2002-ci ildə göyərib.

- Həyatının ən xoş anları yaşınızın hansı mərhələsində olub və o illərin nostaljisini yaşayırsınızmı? O illərlə bağlı ömrünüzün sonuna qədər içinizdə daşıyacaq gizlinləriniz varmı?

- Bir şeyin ki, adı “gizlin”dir, onu sizinlə bölüşməyəcəyəm. Amma belə gizlinlər çoxdur.

...(İqbal bəyin gözləri bu anda bir anlığa olsa da sonsuzluğa dikilir, bu arada köksünü ötürüb böyük kağız qovluğunu stolun üstünə qoyub ötən əsrin 90-cı illərindən qalma qalaq-qalaq məktubları bizə göstərir)...

...Məktəb və tələbəlik illərində mənimlə olan insanları çox sevirəm. Həyatımın ayrılmaz bir hissəsidir onlar. Ümumiyyətlə, mənə münasibətlərindən asılı olmayaraq insanları çox sevirəm. Çünki insanlara başqa rakursdan baxıram. Mənim sevmədiyim bir insan bir başqası üçün sevimli atadır, bir başqası üçün sevimli anadır, bir başqası üçün sevimli bacıdır, bir başqası üçün sevimli qardaşdır... Mənim sevgim heç nəyi dəyişmirsə, deməli o insana mən təkcə öz pəncərəmdən deyil, bir az da başqa yöndən baxmalıyam. Və onun yaxşı tərəflərini axtarmalıyam. Mən tapmalıyam ki, nəzəri cəhətdən mənim sevmədiyim bir insan bəs necə olub ki, başqası üçün sevimli atadır? Demək ki, bu adamın müsbət xüsusiyyətləri var...

“İlk müstəqillik arzum stadionda “Neftçi” oynayanda yaranıb”

- Ötən əsrin sonunda Azərbaycanda xalq hərəkatı imperiyanı silkələyəndə İqbal Ağazadə hansı auditoriyada idi?

- İqbal Ağazadə o auditoriyaya əsgərlikdən gəlib çıxıb. 1988-ci ilin 17 noyabrında düz meydana gəlib düşmüşəm...

- İlk müstəqillik arzunuz onda yaranmışdı?

- Yox, mənim ilk müstəqillik arzum Respublika Stadionunda “Neftçi” oynayanda yaranıb. Səhv etmirəmsə, 1982-ci ildə “Dinamo” (Tbilisi) UEFA çempionu oldu.

- Nə baş verdi stadionda?

- Səhv etmirəmsə, onda “Neftçi” “Torpedo” (Moskva) ilə oynayırdı... Yoxsa “Dinamo” (Moskva) idi... Fikirləşirdim ki, “Neftçi”nin UEFA-da, Avropada oynaması üçün SSRİ çempionatında birinci, ikinci, ya da üçüncü yeri tutması gərəkirdi ki, bu da mümkün deyildi. Həm də "Dinamo" (Tbilisi) -ya qarşı bir paxıllıq hissi vardı içimizdə. Onda düşündüm ki, Azərbaycan müstəqil olsa, ayrı dövlət olsa, necə oynasa belə gedib ora çıxacaq. Oradan yarandı məndə müstəqillik arzusu...

- İqbal bəy, Hərəkat özünün siyasi təşkilatlanma mərhələsinə qədəm qoyanda siz harada idiniz?

- Onda biz Qarabağa döyüşə getməyə hazırlaşırdıq. Bakı Dövlət Universitetinin birinci könüllü batalyonu olmuşuq biz. Bizdən sonra rəhmətlik Rövşənin dəstəsi yarandı...

- Deməli, o illərin siyasi burulğanı zamanında siz cəbhədə olmusunuz?

- Bəli, mən o illərdə döyüşdə olmuşam.

- Siyasətdə kimin birinciliyini qəbul edirsiniz?

- Siz müasir dönəmi nəzərdə tutursunuz?

- Dönəmi qoyaq bir yana. Belə deyək də, sizin üçün siyasətdə birinci olan şəxs hansı keyfiyyətlərə malik olmalıdır?

- Azərbaycan siyasətində mənim üçün birinci olan şəxs mütləq Qarabağı azad etməli, azad, demokratik cəmiyyət qurmalı, ölkəni inkişaf etmiş dövlətlərlə bir sıraya çatdırmalıdır. Allahın mənə verdiyi bu ömürdə çalışıram ki, bütün bunları özüm edim. Edəcəyəmsə, eyvallah, etməyəcəyəmsə, kim edəcəksə, mən də onun etdiyini görəcəyəmsə, ona biət edəcəyəm. Olmayacaqsa, inandığım budur ki, mən və Ümid Partiyası bu məsələləri birmənalı şəkildə həll edəcəyik. Hələliksə, mənim üçün sadəcə olaraq, tarixi şəxsiyyətlər var.

“Heç kimin xidmətini danmaq lazım deyil”

- İndi qayıdaq dönəm faktoruna. Azərbaycanın son minillik siyasət tarixində birinci olaraq kimi qəbul edirsiniz?

- Son minillikdə Azərbaycan siyasətində heç kimi birinci olaraq qəbul etmirəm. Böyük Məhəmməd Əmin Rəsulzadə Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətini yaradıb. Əbülfəz Elçibəy Xalq Hərəkatına rəhbərlik edib. Şah İsmayıl Xətai Səfəvilər dövlətini yaradıb. Nadir şah tariximizdə önəmli rol oynayan Milli Qurultay keçirib. Ağa Məhəmməd şah Qacarın bir çox xidmətləri olub. Hərənin tarixdə bir xidməti var, heç kimin xidmətini danmıram. Heydər Əliyev 1993-cü ildə çətin bir dönəmdə dəvət olunub, gəlib və həll etdiyi məsələlər var. Lakin bütün bunların hamısı Azərbaycanın yaralarını sağaltmır...

- Bəs Azərbaycanın yaralarının sağalmasını İqbal Ağazadə nədə görür?

- Tarixin bütün dönəmlərində itirdiyimiz torpaqları geri almaq təcrübəmiz olmayıb. Heç bir siyasi rəhbər bunu gerçəkləşdirə bilməyib. Mən ən azından BMT-nin 2 mart 1992-ci ildə qəbul etdiyi sərhədlər çərçivəsində ölkəmizin bütövlüyünü bərpa edəcək, ölkədən kənarda yaşayan vətəndaşlarımıza sahib çıxacaq dövlətin memarını özümə örnək götürə bilərəm. Ancaq yenə deyirəm, təəssüf ki, o obraz hələ yoxdur.

“Məndən əvvəl bunu edəcəklərsə, eyvallah...”

- Bildiyim qədərində rəhmətlik Əbülfəz Elçibəy siyasət meydanında gəncliyin önə çəkilməsində çox maraqlı olub. Nə əcəb o zaman gənc İqbal Ağazadə diqqətdən kənarda qalıb. Sizinlə digər cəbhəçi gənclərin siyasi potensialı arasında çoxmu fərq olub?

- O dövrdə mənim kimi minlərlə, on minlərlə gənc var idi. Biz hadisələrin buradakı inkişafından və təşkilat içərisində olmaqdan daha çox cəbhəyə yollanmağa üstünlük vermişik. Qarabağ cəbhəsində mənim kimi və məndən də yaxşı o qədər insanlar döyüşdü, yaralandı, Şəhid və Qazi oldu ki. Hesab etmirəm ki, o dövrdə mən məhz siz deyən yerdə olmalı idim. O dövrdə harda olmalıydımsa, orada da olmuşam...

- Cəbhə hakimiyyətə gələndə siz artıq cəbhədən qayıtmışdınız, bəy.

- Qayıtmışdım, bəli. Onda da Bakı Dövlət Universitetində tələbə idim, hələ 3-cü kursda oxuyurdum. Bir tələbə olaraq mən hara getməliydim ki? Onda heç diplom almamışdım.

- Aydındır. Bir Qazi olaraq sizdən bu sualı cavablandırmanızı istərdim. Sizcə səngərdən qaçanımız çoxdur, yoxsa döyüşə tələsənimiz?

- Bizim səngərdən Azərbaycan siyasətçiləri qaçıb. Heç bir əsgər səngərdən qaçmayıb...

- Mən bunu bütövlükdə nəzərdə tuturam...

- Elə mən də bütövlükdə deyirəm. Səngərdən Azərbaycan siyasətçiləri qaçıblar, əsgərləri deyil. Əsgəri səngərdə saxlayan onlara komanda verənin bacarıq və qabiliyyəti ilə ölçülür. Və təəssüf ki, siyasətçilərin də səngərdən qaçmağının bədəlini ağır ödəmişik - Qarabağı itirmişik...

- Şübhəsiz ki, İqbal Ağazadə də siyasətə gələndə qarşıda müəyyənləşdirdiyi hansısa hədəflər olub. Üstündən az müddət keçməyib, o hədəflərə çata bilmisinizmi? O hədəflərə çata bilməmisinizsə, burada hansı səbəblər çoxdur: obyektiv, yoxsa subyektiv?

- Çatmamışam. Əvvəlində səbəblərdən danışdım. Burada ümumi ictimai-siyasi vəziyyət də buna öz təsirini göstərib. Amma yenə də hədəfimizə doğru gedirik. Mən hədəf qoymamışdım ki, məhz 50 yaşına çatana qədər bunu edəcəyəm. Mən demişəm ki, siyasi fəaliyyətim dönəmində bunu edəcəyəm. Məndən əvvəl bunu edəcəklərsə, eyvallah. Etməyəcəklərsə, demək ki, ölkəni o hədəfə çatdırmaq mənim vəzifəmdir. Vəzifəmə doğru gedirəm və bunu da mütləq də edəcəyəm.

- Ümumi ab-havanın özü də siyasətçilərin davranışlarından, bacarıqlarından, qabiliyyətlərindən asılıdırsa, onda bəzi real görüntülər deməyə əsas verir ki, siyasətçilərimizin tam əksəriyyətinin hansısa stasionar müalicəyə ehtiyacı var.

- O sizin gördüyünüz tərəfdir və buna da hörmətlə yanaşıram. Siz narahat olmayın, qarşınızda tam sağlam bir siyasətçi var. Və bu sağlam siyasətçi çətin də olsa, problemlərin öhdəsindən gələcək...

- İqbal bəy, siz də daxil olmaq şərtilə müxalifəti hansı güclər və hansı maraqlı tərəflər mumiyalayıb ki, formal olaraq mövcud olduğunuz halda real siyasi fəaliyyətiniz görünmür?

- Mən görüntü üçün çalışmıram. Siyasətçinin bu məsələdə həm piar baxımından, həm psixoloji, həm də gizlilik nöqteyi-nəzərindən üzərində işlədiyi məqamlar var. Narahat olmayın, amma mütləq bu olacaq və siz bunu görəcəksiniz.

“Hakimiyyətə gəlmək istəyən adam kimi mənim öz şablonum var”

- Ötən zaman kəsiyində xalqın siyasi cəhətdən maarifləndirilməsi, demokratiyanın oturuşması üçün İqbal Ağazadə hansı siyasi, tarixi mülahizələri ortaya qoyub?

- Demokratiyanın oturuşması üçün maarifləndirmə baxımından yük mənim üzərimdə deyil. Siz məndən maarifçi, təbliğatçı düzəltməyin. Mən hakimiyyətə gəlmək istəyən və bunun üçün mübarizə aparan adamam. Hakimiyyətə gəlmək istəyən adam kimi mənim öz şablonum var. Ölkəni necə idarə edəcəyəm, ölkə problemlərinə, imkanlarımıza necə sahib çıxacağam, bununla bağlı proqramım var. Siz o sualları daha çox informasiya resursları olan dairələrə verin. Demokratiyanın yükünü daha çox hakimiyyətlər öz üzərlərinə çəkir. Hakimiyyət yaratdığı şəraitlə, qanuna əməl etməklə bunu əldə edə bilir. Siz İqbal Ağazadəni axırıncı dəfə hansı efirdə görmüsünüz?

- Heç yadıma gəlmir.

- Hansı efirdə görüb dediniz ki, orada cəmiyyətə verə biləcəyiniz töhfədən yox, ayrı bir şeydən danışdınız. Yeri gəlmişkən, ən yaxşı oxunan siyasətçilərdən biri mənəm. Statistik baxımdan bunu araşdıranda da görmək mümkündür. Bu da 30-35 min olur. Amma qarşı tərəfin informasiya yükünə baxın, görün nə qədər adam baxır - televiziyalar, əllərində olan digər informasiya resurslarına söykənərək, bu rəqəm milyonu, milyon yarımı adlayır. Əgər bu gün Azərbaycanın televiziya məkanı fərqli bir istiqamətdə köklənibsə, demək nə bizim, nə də sizin işiniz heç də sadə deyil. Elementar bir şeyi götürün: Şou-biznes adamlarından birinin hər hansı qalmaqalıyla bağlı bir informasiya ilə paralel hansısa bir siyasətçinin fikirlərini özündə əks etdirən məlumatı öz informasiya resurslarınızda yerləşdirin. Görəcəksiniz ki, oxunma sayı nə qədər fərqlidir. Niyə? Çünki cəmiyyət ona hazırlanıb.

“Hakimiyyət şərait yaratdığı adamlardan rəylər bildirilməsində istifadə edir”

- Fikrimizcə, belə eybəcər kodekslərin sırınmasında cəmiyyəti qınaq obyektinə çevirmək düzgün deyil.

- Tamamilə düzgün yanaşma. Bu məsələdə cəmiyyəti qınaq obyektinə çevirmək düzgün deyil. Çünki cəmiyyətə nə verirlərsə, cəmiyyət də onu həzm edir. Hansı informasiya verilirsə, hansı informasiyaya maraq yaradılırsa, cəmiyyət də ona doğru gedir. Ortalıqda şou-biznesdən, səhiyyədən, təhsildən, QHT sektorundan və digər sahələrdən bir qrup adamlar var ki, onlar üçün hər cür şərait yaradılır. Hakimiyyətin hansısa bir mövqeyinə rəy bildiriləndə məhz o adamların fikirləri istifadə olunur. Artisti dəstəkləyir, müğənnisi dəstəkləyir, QHT sektorunda olanlar dəstəkləyir, mətbuatı dəstəkləyir və cəmiyyət də görür ki, üzdə olan adamlar iqtidarın atdığı addımları təqdir edir, tanınan ziyalısı hökümətin yanında dayanır. Və bunun qarşılığında da İqbal Ağazadə başqa bir söz deyir, müxalifətçilik edir. Belə olan halda dediyimiz söz həqiqət də olsa, çox zəif eşidilir. Nə qədər ki, bizim ziyalılarımız proseslərə obyektiv baxmayıblar, proses ağır gedəcək. Ziyalı düşünməlidir. Onun vəzifəsi təkcə iqtidara sahib çıxmaq deyil. Müxalifət də, cəmiyyət də, vətəndaş da Azərbaycan ziyalısınındır. O hamının yanında dayanmağı bacarmalıdır, təkcə iqtidarın deyil.

- Bizim sizinlə götürdüyümüz müsahibənin özü də cəmiyyətin siyasi yöndən maarifləndirilməsi istiqamətində atılmış addımlardan biridir. Bu baxımdan sizin maarifləndirmə işində hakimiyyətin daha çox yükümlü olmasını önə çəkməyiniz deyəsən demokratiyanın şərtlərilə uyuşmur. Demokratiyanın ən ilkin şərti Əhməd Ağaoğlunun təbirincə desək, cavabdehlik və məsuliyyət hissidirsə, onda sizin bölgü prinsipiylə danışmağınız yanlış anlaşıla bilər...

(ardı var)

İGİD TEYMURLU
Versus.Az